Napływajšce z Tybetu raporty mówiš o coraz intensywniejszej i bardziej zróżnicowanej aktywnoœci protestanckich misji w Lhasie i innych regionach kraju. NajwyraŸniej nie niepokojeni przez władze misjonarze europejscy, amerykańscy i azjatyccy rekrutujš młodych, zdolnych ludzi do prowadzenia działalnoœci gospodarczej oraz oficjalnych i półoficjalnych instytucji oœwiatowych. Największymi oœrodkami działalnoœci misyjnej sš Lhasa i Xining, stolica prowincji Qinghai w północno-wschodnim Tybecie. Wydaje się, że głównym przedmiotem zainteresowania misjonarzy sš młodzi ludzie z biednych regionów wiejskich, którzy nie majš innych możliwoœci zdobycia wykształcenia. Z reguły po pewnym czasie proponuje się im pracę nauczycieli lub tłumaczy, a czasem obiecuje nawet studia za granicš. Po podjęciu współpracy z misjš zachęca się ich jednak do zrezygnowania z buddyzmu i przejœcia na chrzeœcijaństwo. Akcje charytatywne przynoszš pożytek Tybetańczykom, ale owe okolicznoœci sprawiajš, że zaczynajš na nie patrzeć – niezależnie od tego, czy majš charakter misyjny czy też nie – z rosnšcš podejrzliwoœciš. Działalnoœć ewangelików zakłóca pracę i budzi zaniepokojenie innych organizacji zachodnich.

TIN rozmawiał z sierotš z Lhasy, który został zwerbowany przez koreańskich misjonarzy. Bezinteresowna pomoc w zdobyciu wykształcenia okazała się wkrótce częœciš planu zatrudnienia go jako tłumacza i redaktora tybetańskich przekładów ewangelickich broszur. Towarzyszył też misjonarzom w wyjazdach do okolicznych wiosek, gdzie miał objaœniać Tybetańczykom nauki Chrystusa. “Byłem strasznie zakłopotany – mówi chłopiec – zwłaszcza gdy miałem przekonywać do obcej wiary starych ludzi, którzy sš ogromnie oddani buddyzmowi i czerpiš z tego siły. Kiedy nabrałem pewnoœci, że idzie im tylko o to, żeby mnie nawrócić, poczułem smutek i złoœć. Niepokoi mnie to, że wielu młodych ludzi zaczyna chodzić na ich niedzielne msze i pikniki”. Misjonarze prosili go również o pomoc przy dystrybucji broszur z fragmentami przekładów Biblii. “Mnisi po prostu je darli. Nauczyciel ostrzegał mnie wczeœniej przed misjonarzami, którzy przychodzili do naszej szkoły”. Chłopiec nigdy nie czuł, że działalnoœć misjonarzy naraża na szwank jego wiarę, obawia się jednak, że wielu młodych, niewykształconych ludzi z regionów wiejskich może być bezradnych w obliczu sytuacji, w której oferta praktycznej pomocy okazuje się próbš nawrócenia.

Większoœć misji ewangelickich w Tybecie zaczyna dopiero działalnoœć i przyznaje, że musi postępować “ostrożnie”, niemniej jasno okreœla swoje cele. 20 lipca 2001 amerykański “Mission Network News” cytował Dave’a Basta z organizacji “Słowa Nadziei” (WOH): “Mamy wielkie plany dla nowych wiernych. (...) Naszym celem jest wychowanie pokolenia przyszłych przywódców koœciołów, które powstanš poœród Tybetańczyków”. WOH we współpracy z Far Eastern Broadcasting Asia nadaje codzienny program radiowy dla Tybetańczyków w Chinach i w Indiach. W maju 2003 roku organizacja informowała, że audycje te sš “szczególnie atrakcyjne dla mieszkańców odludnych regionów (...). W zeszłym roku zyskaliœmy aż 22 tysišce słuchaczy”. Misjonarze przede wszystkim rozdajš broszury i taœmy w największych miastach i w głównych klasztorach. W ostatnim czasie coraz więcej Ÿródeł mówi o zakładaniu przez nich i finansowaniu szkół w TRA i Amdo (Qinghai oraz północnym Sichuanie).

Wielu Tybetańczyków uważa, że władze chińskie zawarły z misjonarzami taktyczny sojusz, ponieważ łšczy ich wspólny cel: osłabienie wpływów buddyzmu. Organizacje ewangelickie, choć mogš czuć się niezręcznie współpracujšc z władzami, mówiš otwarcie, że drogę do nawróceń w Tybecie otworzyła działalnoœć komunistycznego rzšdu ChRL. Internetowa strona “Mission Network” cytuje Lee DeYounga z WOH: “Widzimy, że tradycje buddyjskie wykazujš oznaki poważnej erozji. Etnicznych Chińczyków jest już, na przykład, cztery razy więcej niż Tybetańczyków. Tybetańczykom coraz trudniej znaleŸć pracę. Chińscy urzędnicy mieszajš się w sprawy buddyzmu tybetańskiego”.