W sierpniu 2000 roku służby bezpieczeństwa prowincji Gansu aresztowały dwudziestoczteroletniego pisarza Dzinpę Gjalco za rozpowszechnianie biografii męczennika Thuptena Ngodupa oraz autobiografii i wykładów Jego Œwištobliwoœci Dalajlamy. Gjalco nie przyznał się do niczego i został zwolniony po piętnastu dniach. Trzy dni póŸniej aresztowano go ponownie i zwolniono 29 sierpnia. Pisarz nie czekał na kolejne zatrzymanie i natychmiast uciekł z Tybetu. 25 grudnia 2000 dotarł do Nepalu.
Gjalco był zatrzymywany już wczeœniej. W sierpniu 1996 aresztowano go, arbitralnie, wraz z Kalsangiem Drapo i Lobdonem. Wszystkich brutalnie pobito. Władze podejrzewały, że majš zwišzek z niepodległoœciowymi ulotkami, które w tym czasie pojawiły się w klasztorze Labrang. Podczas przesłuchań policjanci wybili Gjalco cztery zęby. Lobdon został skazany na dwa lata więzienia; po odbyciu kary uciekł z Tybetu.
 Gjalco pochodzi z wioski Hoka Gjal w okręgu Sangczu prowincji Gansu. Kiedy ukończył dwanaœcie lat, wstšpił do klasztoru Lhaczab; pięć lat póŸniej rozpoczšł naukę w Akademii Studiów Buddyjskich (Nangten Lobling). Po złożeniu egzaminów zajšł się pisaniem i nie wrócił do klasztoru. Opublikował ponad dwieœcie artykułów, esejów, wierszy i opowiadań w rozmaitych chińskich periodykach.
 Gjalco uważa, że to, co publikował, było „bezwartoœciowe”. W Tybecie nie można wydać niczego, co kłóciłoby się z politykš i ideologiš chińskich władz. Jego zdaniem, w okupowanym Tybecie trudno rozwijać talent, gdyż trzeba do tego elementarnej wolnoœci. Przez pięć lat Gjalco był redaktorem prywatnego magazynu Guku Czoepo („Bukiet kwiatów”). W zeszłym roku władze skonfiskowały ostatni numer magazynu, ponieważ uznały, że zawiera on treœci „polityczne”.
Gjalco dzieli współczesnych tybetańskich pisarzy na trzy grupy. Pierwsi starajš się przypodobać partii, by zdobyć pozycję i sławę. Sš wœród nich członkowie partii i urzędnicy państwowi, zajmujšcy się głównie pisaniem rocznicowych wierszyków i sławieniem „postępu”, jaki przyniosły Tybetowi rzšdy komunistów.
Do grupy drugiej zalicza prawdziwych patriotów, którzy rozumiejš sytuację politycznš. Piszš krytyczne eseje i satyryczne wiersze, które majš stymulować reformy społeczne. Takie utwory rzadko ukazujš się w druku. Biuro Bezpieczeństwa Publicznego starannie monitoruje wszystkie publikacje. Gjalco był wielokrotnie wzywany do BBP w Gansu, gdzie pokazywano mu jego akta i szczegółowe „teczki” kolegów.
Trzecia grupa nie ma konkretnej ideologii i podšża za obowišzujšcymi trendami. Ci młodzi z reguły autorzy publikujš od czasu do czasu w różnych magazynach. Władze chińskie wydajš się nimi nie interesować.
Wszyscy artyœci poddawani sš presji chińskiego rzšdu. Innymi słowy, tybetańscy autorzy nie majš absolutnie żadnej wolnoœci artystycznej i bardzo trudno znaleŸć im wydawcę dobrych tekstów tybetańskojęzycznych. Wartoœciowe prace o wydŸwięku politycznym nigdy nie docierajš do czytelników. Gjalco uważa, że chińska okupacja skazuje literaturę tybetańskš na wtórnoœć i prowincjonalizm.
Jego zdaniem, młody pisarz winien być głosem wszystkich Tybetańczyków. Władze nie pozwalajš na to, zmuszajšc autorów do tłumienia i ukrywania prawdziwej tożsamoœci. Gdyby Tybetańczycy mogli korzystać z wolnoœci słowa, tworzyliby naprawdę wielkš, œwiatowš literaturę, gdyż wiekowa kultura i długie lata tortur i przeœladowań „stanowiš doskonały materiał literacki”. To, co publikuje się dzisiaj, nie ma jednak nic wspólnego z prawdziwš literaturš tybetańskš.