Ani Paczen (imię œwieckie: Lemdha Paczen) urodziła się w dystrykcie Gondzio prowincji Kham. Jej ojciec, Pomdha Gonor, był wodzem klanu Lemdha. Kiedy Chińczycy najechali Tybet, rozkazał swoim ludziom atakować oddziały AL-W. Każda rodzina otrzymała szczegółowe polecenia, okreœlajšce liczbę ludzi, koni, mieczy i karabinów, która miała wystawić do walki.  Po œmierci ojca Paczen stanęła na czele szeœciuset wojowników i ruszyła z nimi do Naczen Thang. Walki toczyły się już w całym regionie. Khampowie próbowali przebić się do Lhasy lub dołšczyć do oddziałów Czuszi Gangdruk. W końcu klan Paczen został rozbity. Chińczycy przewieŸli jeńców do obozu przejœciowego Lhodzong, a następnie do więzienia w Czamdo.  W latach 1961-1963 przetrzymywano jš w Dejong Nang. Wraz z 500 innymi, skutymi łańcuchami więŸniami była tu bezustannie bita i zmuszana do przyznania się do winy. Po zakończeniu “œledztwa” przewieziono jš do Silthong Thang, więzienia o zaostrzonym rygorze, do którego kierowano szczególnie “niebezpiecznych” skazanych, winnych najcięższych zbrodni. Po pewnym czasie zdjęto jej kajdany i posłano do pracy: prała mundury chińskich strażników i wypalały cegły, potrzebne do rozbudowy więzienia.

W 1965 roku przeniesiono jš do Drapczi. Jak inni skazani, uczestniczyła tu w wycieńczajšcych musztrach i pracowała w cegielni przy klasztorze Sera: kopała glinę, wypalała i nosiła cegły. W 1976 roku, wkrótce po œmierci Mao, przewieziono jš obozu pracy Tramo Dzong w Ningtri, gdzie pracowała przy wyrębie lasu.

W 1979 roku władze, próbujšce poprawić swój wizerunek w zwišzku z wizytš przedstawicieli Jego Œwištobliwoœci Dalajlamy, udzieliły jej dwumiesięcznego “urlopu” i zgody na odwiedzenie rodzinnych stron. Zwolniono jš na poczštku 1981 roku. Za radš lamy Czegje, pojechała do Lhasy, gdzie wraz z setkami innych ochotników odgruzowywała klasztor Gaden.

Brała udział w trzech największych demonstracjach, zorganizowanych przez mnichów z klasztorów Drepung, Sera i Gaden 27 wrzeœnia 1987, 1 paŸdziernika 1987 i 5 marca 1988. W 1989 roku uciekła przed kolejnym aresztowaniem do Indii.

Na wygnaniu kontynuowała walkę o wolnoœć Tybetu. Z pomocš Adelaide Donnelley napisała ksišżkę “Góra smutku”, opowiadała o tragedii Tybetu, uczestniczyła w protybetańskich marszach w wielu krajach.

Ani Paczen-la zmarła 2 lutego 2002 roku w swoim domu w Dharamsali. Miała 69 lat. Czeœć pamięci dzielnej mniszki, która wybrała drogę wojownika!